Човечко достоинство

 

 

Човечко достоинство

 

Достоинство на човечката личност

„И Бог рече: „Да направиме човек по наш лик, според наше подобие, и тие да владеат над морските риби, и над птиците небесни, и над добитокот, и над целата земја и над секое лазачко нешто што лази по земјата““. Според својот лик Бог го создал човекот, според образот Божји го создал, машко и женско ги создал. И Бог ги благослови и им рече: „Плодете се и множете се, наполнете ја земјата и покорете ја“  (Битие 1:26-28).

   „Господ Бог го создаде човекот од земниот прав и му дувна во ноздрите животен здив. „Така   , човекот стана жива душа  (Битие 2:7)
   „Зашто Бог го создаде човекот во нераспадливост и го создаде според образот на неговата сопствена бесмртност“.

   
   Горенаведените зборови од Светото Писмо докажуваат дека Бог го создал човекот, кој е способен да го познава и сака својот Создател, и  го поставил за господар и владетел над сите земни суштества, на кои треба да му се служи за слава на нивниот Создател , што е потврдено со овие зборови од Светото Писмо:  „Што е човекот што го мислиш за него? Или син човечки, дека се грижиш за него? Си го направил малку понизок од ангелите, си го овенчал со слава и чест, му дал власт над делата на твоите раце. Му ставивте сè под неговите нозе“  (Битие 8:5-7).

   
   Светата црква нè учи дека човекот во длабочината на својата совест открива закон кој не си го дава самиот себе, но кој секогаш мора да го почитува. Гласот на тој закон одекнува сосема јасно во блискоста на неговото срце и секогаш го повикува да сака и да прави добро, да мрази и да го избегнува злото. 
   Повикот за љубов и правење добро, мразење и избегнување на злото доаѓа до човекот од законот што Бог го напишал во неговото срце. Во послушноста на тој закон лежи целото негово човечко достоинство и Бог ќе му суди според тој закон, како што може да се види од зборовите на апостол Павле:  „Зашто, кога незнабошците кои го немаат Законот по природа го прават она што е законско, тие, немајќи закон, се закон сами за себе“. Тие со своите постапки покажуваат дека она што го пропишува Законот е напишано во нивните срца, а нивната совест исто така сведочи: нивните внатрешни судови ги обвинуваат или ги оправдуваат... на денот кога Бог ќе им суди на тајните на луѓето преку Исус Христос, според моето евангелие“  (Римјани 2:14-16).

   Овие зборови на апостол Павле потврдуваат дека секој човек во себе поседува закон што Бог го запишал во своето срце, како и дека совеста е највнатрешното јадро и неговото светилиште каде што е сам со Бога и чиј глас ечи во него, заповедајќи му да го љуби својот Бог и Творец со сето свое срце, со сета своја душа, со сета своја сила и со целиот свој ум, и својот ближен како себеси.

   Овој закон, кој сосема јасно одекнува во совеста на човекот, се нарекува природен закон, односно тоа е истиот закон што Бог го објави во писмена форма во рамките на Десетте заповеди и преку Мојсеј строго им нареди на Израелците и на сите други луѓе да го држат и верно да го следат.

   Од кажаното може да се заклучи дека човекот може да го реализира своето достоинство само и само доколку е дефиниран како битие создадено од Бога и кое како такво е должно во љубов да ги држи и извршува сите негови заповеди. 
   Од достоинството на должноста на љубовта кон Бога и ближниот, човекот го остварува своето право на вечно блаженство што му го ветил неговиот Создател.

   Затоа, целото човечко достоинство произлегува од фактот дека тој е дете и образ Божји кој како таков е откупен со Христовата крв и повикан во вечен живот! Секоја поинаква дефиниција, односно толкување дека човекот не е битие кое Бог го создал и му наредил да ги извршува неговите заповеди, го понижува човекот и му го ускратува неговото достоинство, кое се остварува исклучиво и само во неговите вака дефинирани должности, а од кое произлегува и неговото неотуѓиво и ветено право на светост и вечен живот.

   Токму поради оваа дефиниција, светото христијанско учење исповедано од Светата Црква е единственото учење што го определува човекот сосема јасно и вистинито, односно правилно, и кое како такво треба да биде пример за сите други дефиниции и да биде ставено во темелите на општествените закони од кои произлегуваат и должностите на човекот и неговите неотуѓиви и од Бог ветени права.

   На крајот, со сигурност може да се каже дека секој општествен поредок што не ги заснова своите закони на човекот како што е вака дефинирано и не го штити неговото достоинство како што е дефинирано на овој начин, нема иднина и е осуден на неуспех, како што јасно докажува досегашната човечка историја, во која сите безбожни општествени уредувања пропаднаа и исчезнаа без трага. Амин!