Човечкото разгледување како пречка во исповедањето на светата православна христијанска вера

 

 

Човечкото разгледување како пречка за исповедањето на светата христијанска вера

Човечкото разгледување како пречка за исповедањето на светата христијанска вера

  Една од пречките за исповедање и практикување на светата христијанска вера, која денес е широко распространета и меѓу православните христијани, а која настанува поради слабост на волјата, е таканареченото човечко обѕир!

  Имено, денес многу православни христијани имаат висока претстава за светата христијанска вера во нивните срца и затоа тајно ја исповедаат. Тоа го признаваат тајно затоа што се плашат дека како верници ќе наидат на смеа, потсмев и критики од злиот свет околу нив. Таквите луѓе можат да се споредат со група кукавички војници кои немаат храброст да сведочат за сопствените верувања, туку наместо тоа го фрлаат оружјето и се предаваат во рацете на непријателот, или подобро кажано, таквите луѓе, поради слабоста на својата волја, паѓаат во верска негрижа и стануваат отпадници од светата христијанска вера.  Тоа го прават од страв од некој човечки збор на потсмев, потсмев или забелешка што е безвредна и за која воопшто не треба да се држи, а поради слабоста на нивната волја, немаат храброст да ја исповедаат или сведочат својата христијанска вера.

  Познато е дека кога сатаната не успева да го одврати христијанинот од неговата света вера на кој било друг начин, тој во голема мера успева во тоа со стравот што произлегува од човечкото внимание. Затоа, за да се разоткрие сатаната  во неговата работа, неопходно е да се одговори:

  Од што се состои човечкото размислување?

  Дали човечкото внимание пред разумот е голема глупост?

  Дали човечкото размислување е тежок грев во очите на светата христијанска вера?

Од што се состои човечкото размислување   ?

  Човечкото внимание во однос на вистинскиот религиозен живот може да се дефинира како манифестација на страв пред злите луѓе!

  Како што стравот секогаш го тера човекот да направи нешто против своја волја, така и роб на човечкото внимание може да се нарече секој кој или пропушта добро или прави зло против сопствените чувства и верувања, а тоа го прави исклучиво од обѕир или страв од зли луѓе.

  Таквиот христијанин, кој не присуствува на светата миса  и  не учествува на јавните црковни празнувања, кој ги прекршува заповедите на Светата православна црква, кој во секоја прилика ја критикува христијанската вера, свештениците и другите слуги на Светата Црква, кој се покажува како слободен мислител и тврди дека воопшто не му треба вера, не го прави тоа од целосно и цврсто уверување. Тоа го прави од страв да не привлече внимание кон себе како верник и да биде предмет на суд. Се плаши да не биде исмеан од подли луѓе, поточно, се плаши од злобниот свет што го опкружува.

  Дали човечкото внимание пред разумот е голема глупост?

  Она што многу православни христијани ги оддалечува од вршење на верски обврски и верски дејствија се главно празни и злонамерни, поточно глупави човечки зборови и изреки, безвредни смешни и потсмевни трикови кои, кога се гледаат рационално, немаат никакво вредно или рационално значење.

  Човечкото внимание му ја одзема волјата и слободата на христијанскиот верник, му ги става рацете во синџири и го прави беден роб. Врвот на лудилото е да дозволиш да биде заробен и ослободен од сопствената независност и волја и да се предаде како кукавица во рацете на непријателот, од страв од еден празен или злонамерен, или глупав, збор или потсмев.  Затоа, секој  христијанин  кој дозволува да биде заробен од човечки размислувања, прави голема глупост и ја покажува сопствената неразумност и недостаток на проникливост.

  Дали човечкото размислување е тежок грев во очите на светата христијанска вера?

  Во однос на Бога, човечкото обѕир е тежок грев, односно грев е оној што отпаднал од светата христијанска вера. Како таков, тој предизвикува штета на христијанската вера и голема навреда на величието Божјо.

  Православниот христијанин кој отпаднал од христијанската вера станува роб на човечките размислувања и, како таков, му ја негира надворешната почит на Бога и се задоволува тајно да Го почитува. Постапувајќи вака, тој нанесува голема навреда на Божјото величество бидејќи го третира Бога како суштество достојно само за тајна почит. Така постапува од страв дека луѓето нема да го видат и да го критикуваат и смета дека неговото јавно покажување чест кон Бога би било злобен чин во очите на луѓето околу него.

  Како што е познато, должноста на православниот  христијанин  е безусловно да му се поклонува на Бога и да му покаже должна почит и со душа и со тело. Како таков, тој е должен да се потчини на Божјиот авторитет и волја, да го слуша неговиот збор и учење и да го спроведува неговиот свет Закон. А што прави христијанинот кој е роб на човечко внимание?

  Наместо да ја презира критиката на злите луѓе околу себе, тој од страв да не го загуби угледот меѓу нив, паѓа во заблуда, се засрами од светата христијанска вера, нанесувајќи и на душата голема штета, но и тешка навреда на величественоста Божја. Како таков, тој ги заборава сите Божји придобивки и станува неблагодарен, негирајќи се и срамејќи се од својот небесен Татко.

  Затоа, неопходно е да се каже дека не постои поопасно зло и толку голем извор на грев како човечкото размислување. Тоа може да доведе до општо отпадништво од светата христијанска вера, а со тоа и од Бога.

  Секој православен христијанин е должен безусловно да го отстрани човечкото внимание од себе и да го надмине стравот што може да го предизвика. Христијанскиот верник  не смее да се срами да ја исповеда чистата, света и единствена вистинска и божествена православна вера.  Напротив, треба да се гордее со тоа што му припаѓа и смело и бестрашно да го признае тоа пред сите. Секогаш треба да ги имаме на ум јасните зборови Господови:  кој ме признава пред луѓето, ќе го признаам и јас пред мојот Отец небесен. Кој ќе се одрече од Мене пред луѓето, ќе се одречам и од него пред мојот Отец небесен  (Матеј 10:32-33). Амин!