Зошто се обврзани да ги извршуваат Божјите заповеди?

 

 

Зошто сме должни да ги држиме Божјите заповеди?

И денес може да се слушне и да се види дека арогантните, или безумните и неразумните луѓе велат дека не се обврзани да ги држат Десетте заповеди затоа што Бог им ги дал само на Израелците, а не на сите луѓе.    За нивна жал, тие се во голема заблуда бидејќи се обврзани да ги држат сите Десет заповеди, особено од овие причини: 

  Зашто тие го содржат Божјиот закон кој ги врзува сите луѓе без исклучок, кој се заснова на човечката природа, кој сосема јасно одекнува во човечката совест и кој Бог го впиша во човечкото срце.

  Зашто Господ Исус Христос не ги отповика, туку ги потврди и нареди повторно да се почитуваат во целост.

  Затоа што Светата Црква отсекогаш учела, а учи и денес, дека држењето на сите десет Божји заповеди е апсолутно неопходно за човекот да се спаси од вечната пропаст.

  Зашто тие го содржат Божјиот закон кој  е обврзувачки за сите луѓе, кој се заснова на човечката природа, кој сосема јасно резонира во човечката совест и кој Бог го впиша во човечкото срце.

  Сè што е содржано во Десетте заповеди, Бог го напишал во срцето на човекот во форма на природен закон кој сосема јасно резонира во неговата морална совест. Затоа, штом ќе дојде употребата на разумот, совеста му налага на човекот да го почитува Бога, односно да го почитува, да му се поклонува и да се чува од се што може да го обесчести неговото свето име.

  Понатаму, совеста налага човекот да е должен да ги почитува, послуша и да ги сака своите родители, да не му наштети на телото и животот, имотот и доброто на ближниот, да не врши телесна нечистотија, да не сведочи лажно или со еден збор, да го прави и пропушти она што го заповедаат и забрануваат Десетте заповеди.

  Како што сведочи светската историја, во периодот од три илјади години пред откривањето на Десетте заповеди, човекот сè уште немал пишан закон за камен или пергамент за читање, а сепак за тоа време побожните и чесни луѓе од секоја генерација совршено ги чувале Десетте Божји заповеди.  Оваа вистина јасно ја докажуваат извештаите на христијанските мисии, кои покажуваат дека мисионери се наоѓаат во паганските земји, каде што Евангелието никогаш не стигнало, поединечни луѓе кои совесно и целосно точно го спроведувале доблесниот закон што бил наведен и содржан во Десетте Божји заповеди.

  Додека патувал низ земјите на Бразил, еден мисионер имал намера да ги преобрати паганите во светата христијанска вера. Продолжувајќи понатаму, нашол еден старец кој гласно му довикал: „Дојди брзо овде, зашто одамна те очекуваме Мисионерот дошол кај него и го прашал што сака“. Добриот старец одговорил: „Јас се стремам кон правиот пат!“, што за него значело дека сака да му угоди на Бога и да се спаси.

По неколку прашања и низ разговор, мисионерот сфатил дека овој преподобен старец во текот на својот живот верно го спроведувал законот на природата што Бог го напишал во неговото срце и кој постојано одекнувал во неговата совест, и спротивно на паганските обичаи, живеел само со една жена, не правел штета на никого во заедницата, никогаш не обожавал идоли или со други зборови, никогаш сериозно не ги прекршил Божјите заповеди. Со други зборови, со своите постапки, овој преподобен старец покажал големо познавање на законите на природата кои Бог ги впишал во неговото срце.

  Кога еден мисионер му објаснил некои од тајните на светата христијанска вера, тој одговорил дека сето тоа му лебди пред очи во магла, но никогаш не нашол зборови да го искаже сето тоа. Набргу потоа се крстил и станал верник.

  Се разбира, не сите пагани беа еднакви на тој старец. Повеќето од нив ги прекршиле Божјите заповеди и го извалкале својот живот со најтешките гревови. Причината за ова е повеќе расипаноста на нивните срца отколку незнаењето.  Затоа, апостол Павле вели:  „Зашто, кога незнабошците, кои немаат Закон, по природа го прават законот, тие, без Закон, самите си се закон: покажуваат дека делото на Законот е запишано во нивните срца“. За тоа сведочи и нивната совест и судовите со кои се обвинуваат или бранат меѓу себе“  (Римјаните 2:14-15).

  Бидејќи Божјите заповеди припаѓаат на законот на природата кој јасно резонира во човечката совест и кој Бог го запишал во срцето на секој човек, тие мора секогаш и во секое време да се почитуваат.  
  Секој човек е подложен на овој закон на природата, кој јасно резонира во неговата совест, и тој е должен во сите околности на животот да ги почитува Десетте заповеди, кои не му заповедаат ништо друго освен она што е прифатливо за неговата рационална природа и не му забрануваат ништо друго освен она што е јасно спротивно на истата таа рационална природа.

  Причината зошто Бог ги открил Десетте заповеди усно со текот на времето е за да може човекот подобро да ги разбере во својот ум и да ги всади во своето срце. Како што умот се помрачи и волјата ослабна поради првобитниот грев, на човекот веќе не му беше лесно да ја спознае Божјата волја и да ја направи правило на својот живот. Така заслепен од своите страсти, човекот на крајот целосно ја напуштил молитвата и извршил грешни дела против својата природа, сметајќи ги за дела кои му се угодни на Бога.

  За жал, точно е и дека кога човек е воден од својата страст, тој доброволно е заслепен и бара причини да ја оправда гревовноста на своите постапки и да се оправда пред својата совест. Господ сакаше да го спречи ова слепило, кое се наоѓаше не само кај незнабошците, туку често и кај Израелците, и затоа ги објави Десетте заповеди надворешно со зборови што можеа да се слушнат и ги напиша и на камени плочи.  
  За тоа Св. Августин вели: „Бог решил да го напише законот, кој човекот веќе не го чита во своето срце, на камени плочи, не на душата како да не бил уште впишан, туку затоа што човечкото око било расипано и повеќе не можело да го воочи. Затоа му беше запалена светлина за да може да види што има меѓу него. И, бидејќи гласот Божји се слушаше однадвор, човекот беше принуден да влезе во себе и да види што се крие во него.

  Зашто Господ Исус Христос не ги отповика, туку ги потврди и нареди повторно да се почитуваат во целост.

  Бог му дал на народот на Израел трикратен закон: граѓански, церемонијален и доблесен!

  Граѓанското право се однесува на законот кој ги одредува земните околности на Израелците, односно ги определува нивните меѓусебни должности и права, како и казните за одредени прекршоци и злосторства. Овој закон беше наменет за Израелците и затоа не може целосно да се пренесе на луѓето што живеат во други времиња и околности.  Граѓанското право на Израелците не го засега денешниот човек, кој е должен да ги спроведува само оние закони пропишани од легитимната влада на земјата во која живее.

  Понатаму, со доаѓањето на христијанството, престана да важи и израелскиот церемонијален закон, кој се однесуваше на надворешното богослужение, свештенството, скинијата, жртвите, разните празници и слично. Сè што бараше церемонијалниот закон беше само знак за она што требаше да дојде во Новиот завет, и затоа мораше да исчезне исто како што исчезнува утринскиот сјај кога изгрева сонцето.  Еден црковен учител за ова вели: „Свечениот закон беше детска облека“. Кога мајката носи дете под своето срце, таа однапред му подготвува одело. Исто така, Бог го подготвил церемонијалниот закон како детска облека за доаѓањето на Месијата, за да му го покаже на еврејскиот народ. Се разбира, кога детето ќе порасне, му се заменува старата облека и му се дава нова. Исто така, Христос ја остави настрана облеката на Стариот Закон и ја облече облеката на Новиот Закон. Облеката на Новиот Закон им ја облекува на сите оние кои дозволуваат да се облечат во него.

  Меѓутоа, сосема е поинаку со доблесниот закон кој ги опфаќа Десетте заповеди. Овој закон, кој го регулира и поблиску го определува доблесното однесување на човекот кон Бога, кон ближниот и кон самиот себе, Господ Исус Христос, законодавецот на Новиот завет, на никаков начин не го отповикал, туку го потврдил и уште еднаш заповедал строго да се почитува. Тој особено го зборува и нагласува тоа во својата Проповед на гората, во која јасно ги поучува своите ученици за неговото совршенство:  „Немојте да мислите дека дојдов да ги укинам Законот или Пророците. „Не дојдов да укинам, туку да исполнам“  (Мт 5:17).

  Под Законот и Пророците кои Господ Исус Христос не ги отповикал не се подразбира ништо друго освен доблесниот закон содржан во Десетте заповеди. Како што учи Евангелието, Самиот Господ ги чувал овие заповеди најстрого и најстрого им заповедал на сите да ги држат.

  Понатаму, во Евангелието на богатиот млад човек пишува:  „И ете, некој дојде кај него и рече: „Учителе, какво добро треба да направам за да имам вечен живот?“ А тој му рече: „Зошто ме прашуваш што е добро? Само еден е добар! Но, ако сакаш да влезеш во животот, пази ги заповедите.' Тој го прашал: ‚Кои?' А Исус рече: „Не убивај! Не прави прељуба! Не крадете! Не сведочи лажно! Почитувај ги татко ти и мајка си! „И сакај го својот ближен како себеси!“  (Матеј 19:16-19).

  На истото нè учи Господ кога ни заповеда да го сакаме Бога над сè, а ближните како себеси. Љубовта кон Бога и ближните не значи ништо повеќе од исполнување на Десетте заповеди, или подобро кажано, љубовта кон Бога и ближниот е исполнување на овие заповеди. Затоа апостол Јован јасно говори и поучува:  „Зашто тоа е љубовта Божја: да се чуваат неговите заповеди“. „И неговите заповеди не се тешки“  (1. Јованово 5:3).

  Божествениот Спасител не само што не ги отповикал Десетте заповеди, туку бара од нас да ги држиме уште посовршено отколку што тоа го правеле Израелците. Тие најмногу се грижеле само за словото на Божјиот закон, не грижејќи се за неговиот дух, односно наместо да се приспособат на Божјиот закон, тие го приспособувале на себе.

  За да не бидеме и ние како нив, Господ јасно нè предупредува со зборовите:  „Вистина ви велам, ако вашата праведност не е поголема од онаа на книжниците и фарисеите, нема да влезете во царството небесно“  (Мт. 5, 20).

  За да го отфрли погрешното толкување на книжниците, Господ го толкува вистинското значење на Десетте заповеди за да ни ја претстави вистината и нè учи дека сме должни да се стремиме не само за надворешна, туку особено за внатрешна светост.

„Сте слушнале дека на старите им било кажано: „Не убивај!“ Кој ќе убие ќе биде предмет на суд. Но, јас ви велам: секој што се лути на својот брат ќе биде подложен на суд. А кој му рече на својот брат: ‚Будало!' ќе бидат доставени до Советот. „Но  , кој ќе рече: ‚Будало!

  Со овие зборови Господ не учи дека не само убиството, туку и неправедниот гнев, односно пцуењето на ближниот е голем престап кој заслужува многу тешка казна пред Бога. Исто така, нè учи  дека тоа било погрешно или лажно начело на книжниците кои велеле дека треба да се љубат само пријателите и да се мразат непријателите, и нè упатуваат дека сме должни не само да ги сакаме пријателите, туку и да ги сакаме нашите непријатели и да им возвраќаме на нивното зло само со нашата добрина, како и  дека не е доволно да се чуваме од секое нечисто место на нашето нечисто место на надворешно дело. желба.

  Затоа, Господ Исус Христос не ги отповикал десетте заповеди, туку сосема сериозно бара од нас да ги извршуваме уште посовршено од Израелците, давајќи ни до знаење дека тоа е неопходно за нашето вечно блаженство на Небото.

  Затоа што Светата Црква отсекогаш учела, а учи и денес, дека исполнувањето на сите десет Божји заповеди е апсолутно неопходно за да се спаси човекот од вечната пропаст.

  Придржувајќи се до Божјото слово, Светата Црква отсекогаш учела, а учи и денес, дека секој човек кој сака да се спаси треба да ги следи сите десет заповеди!

  Веќе во вториот век од христијанството се појавија еретици кои тврдеа дека Десетте заповеди не важат во христијанството и дека исполнувањето на овие заповеди не само што е бескорисно, туку и грешно и штетно. Тоа срамно учење го повторија реформаторите во 16 век затоа што Лутер непромислено, неразумно и катастрофално тврдеше дека Господ Исус Христос го спасил христијанинот, не само од гревот и казната, туку и од обврската да ги исполни Десетте заповеди. Според него, на христијанинот кој работи за своето спасение и сака да биде благословен не му треба ништо друго освен вера и ако се држи цврсто за неа, сигурно ќе го достигне блаженството на Рајот.

  Таа безбожна доктрина, која ја поткопува секоја доблест, Светата Црква ја прогласи за ерес и во согласност со Светото Писмо и Отците на верата, продолжи да поучува во своето учење дека доблесниот закон што Бог му го дал на народот на Израел преку Мојсеј во форма на Десетте заповеди не бил отповикан од заповедта на самиот човек, ако тој сака да го спаси самиот човек.
  Ова особено го кажа Светата Црква на соборот во Тројдот, велејќи: „Кој би рекол дека оправдан, па дури и совршен човек не е должен да ги извршува Божјите заповеди и Црквата, туку само треба да верува како Евангелието едноставно и безусловно да ветува вечен живот без услов да ги извршува заповедите, нека биде екскомунициран“.

  Затоа, ние не само што сме должни да веруваме во сè што Бог објавил, туку сме должни и да ги извршуваме сите негови заповеди за да бидеме спасени и да го заслужиме блаженството.  Така нè учи Господ Исус Христос, апостолите и Светата Црква.

  Затоа, дури и ако прекршиме една од Божјите заповеди, треба да се трудиме да не го правиме тоа повеќе секој ден, должни сме да ја обновуваме нашата одлука да одиме по патот на Божјите заповеди и, следејќи го примерот на Давид, често и решително да велиме:  „Повеќе се радувам на патот на твоите заповеди отколку на секое богатство“. Ќе размислувам за твоите заповеди и ќе размислувам за твоите патишта. Ќе се радувам на твоите заповеди, нема да ги заборавам твоите зборови  . Амин!