Исповедање на светата христијанска православна вера

 

 

 „Со срце верата води кон праведност, а со уста исповедта води кон спасение“.   (Римјаните 10:10)

  „Кој Ме признава пред луѓето, ќе го признаам и Јас пред мојот Отец небесен.   (Матеј 10:32-33)

  Еве ги свечените и строги зборови Господови, кои му се закануваат со вечно проклетство на христијанинот  кој на земјата се срами  од   Него и од Неговата света и божествена православна вера, односно им се заканува на сите кои станале робови на човечката грижа. Овие зборови изразуваат сериозна закана и во исто време содржат голема и строга заповед. Господ е особено загрижен за оваа заповед, особено што ја објави со толку строга закана, и нема сомнеж за нејзината голема потреба. Ги обврзува  христијаните да  ја исповедаат   светата христијанска вера   не само пред Бога во длабочините на нивните срца, туку и надвор, односно пред луѓето.  
  Не е доволна внатрешната вера, туку на Бога му е потребна и надворешна вера, односно верата што луѓето ја гледаат преку своите дела, што ја потврдува и апостол Павле:   „Со срце верата води кон праведност, а со уста исповедта води кон спасение“.   (Рим. 10:10).

  Има многу христијани кои би сакале да ја ограничат светата христијанска вера на чисто внатрешни чувства, односно на тајната на срцето, за да не ја изразат во нивните видливи и јавни постапки. Таквите христијани може да кажат дека се молат и му се поклонуваат на Бога во нивните срца и дека тоа е сосема доволно. Меѓутоа, тоа не е точно и не е доволно за вистинско исповедање на светата христијанска вера.

  Сосема е сигурно дека верата од срце е многу неопходна, бидејќи без неа надворешната вера би била безвредна, или подобро кажано, би била како тело без душа. Исто така, не е доволна само внатрешната вера, бидејќи таа треба да биде активна, поточно, треба да се исповеда надворешно со зборови и дела. Самиот разум ни кажува дека христијанинот е должен да направи надворешна исповедање на верата пред се заради Самиот Бог.

  Бог е творец и врховен владетел на христијанинот, а тој е дело на неговите раце, односно неговото создание и зависи од него целото негово битие. Бог му дал не само душа туку и тело, не само умствени сили туку и сетила со кои душата може да ги изрази своите мисли и чувства.

  Затоа, ако Бог е господар на христијанинот, тогаш тој треба да Му се поклонува со целото свое битие. Ако му дал душа и тело, тогаш тој е должен да Му служи не само со неговите умствени сили, туку и со неговите физички сетила.

  Од веќе кажаното, јасно е дека не е доволно само со срце да се поклонуваме и да Му се молиме на Бога, туку потребно е и да го почитуваме со телото. Христијанинот треба надворешно, со зборови и дела, да ги изразува чувствата на восхит и љубов што ги негува во своето срце кон Бога.

  Добро е познато дека кога душата на човекот силно ја зафаќа некое чувство, апсолутно е неопходно тоа да го изрази однадвор. Душата и телото се обединети и зависни една од друга и дејствуваат заедно.   Затоа, ако христијанинот ја има вистинската внатрешна почит кон Бога, тогаш апсолутно е сигурно дека тој ќе ја покаже оваа почит однадвор за да можат другите јасно да ја видат.

  Јавното исповедање на светата христијанска вера е неопходна потреба и должност пред нашите ближни кои очекуваат да бидат инспирирани од нивниот пример за да можат да го следат патот на вистината и доблеста. Обврската да се исповеда верата е како и секоја друга обврска и вклучува и забрана и заповед. Забраната се однесува на тоа да не се прави ништо што би можело да биде во полза на негирање или негирање на верата, додека заповедта се однесува на исповедање на таа вера јавно и без страв со збор и дело.

  А апостол Јаков потврдува дека светата христијанска вера треба јавно и бестрашно да се исповеда со збор и дело:   „Каква корист има, браќа мои, ако некој рече дека има вера, но нема дела?   (Јаков 2:14). Амин!